Ostatnie eksperymenty z brzmieniem suszarki i jej wpływu na niemowlaki z kolką ponownie skłoniły mnie do rozważań na specyfiką otaczających nas dźwięków (nie, nie mam za dużo wolnego czasu :P lubię po prostu takie analizy (: ). Jak to jest, że jedni lubują się w rockowych brzmieniach, charczących wokalach, a inni w rytmicznych za-loop-owanych samplach? Skąd się wzięło powiedzenie "Powiedz mi czego słuchasz, a powiem ci kim jesteś"? Czy ktoś kto słucha ambitniejszej muzyki oznacza, że sam jest bardziej ambitny? Wychodziłoby na to, że ktoś kto lubi ciszę ma pusto w głowie ;) Wspominając o własnym guście muzycznym nie jestem w stanie określić jednego kierunku. Ten zresztą zmienia się wraz z upływem czasu lub np. z porami roku i wydaje mi się, że to typowe :) Poza różnymi gatunkami muzycznymi moją uwagę często przyciągają wszelkiego rodzaju brzęczenia, szumy, stuki itp.. Uwielbiam ciągnący się odgłos lecącego wysoko odrzutowca, rytmiczny stukot jadącego pociągu czy szemrzącą w kuchni lodówkę. Ostatnimi czasy mam okazję słyszeć wibrującego dzięcioła, czy bzyczącego bąka w dzikiej róży. Czy relaksuje Was padający deszcz podczas zasypiania?. Czy to pozostałość po okresie przebywania w łonie matki? Raczej nie, za długi odstęp czasu :) A co z naszą irytacją na odgłos mlaskania, głośnego przełykania czy bujającej się osoby na skrzypiącym krześle?
Powyższym przemyśleniom towarzyszy mi niesamowity utwór Sphere Of No-Form norweskiego twórcy Biosphere. Rozkłada i facynuje mnie ten kawałek totalnie. Nie potrafię powiedzieć co mi się w nim podoba. Po prostu czuję jakbym go rozumiał. Może ma ktoś podobnie?
Biosphere - Sphere Of No-Form
(Może nie każdemu starczy siły, ale zachęcam do wysłuchania do końca, a najlepiej w słuchawkach.)
